Modernistyczny budynek mieszkalny wybudowany w latach 1957-1960 przy ul. Fałata w bezpośrednim sąsiedztwie stadionu Cracovii. Zaprojektowany przez Tadeusza Gawłowskiego. Pod koniec lat 50. stanowił mocny, awangardowy kontrapunkt dla sąsiednich kamienic. Powstał jako dom mieszkalny pracowników Narodowego Banku Polskiego.
Architektoniczny Piet Mondrian w socmodernistycznej wersji na ulicy Mazowieckiej 5. Pierwszy kolorowy budynek w Krakowie po szarych latach socrealizmu. Zaprojektowany przez Krzysztofa Bienia (kościół św. Jana Kantego w Bronowicach), wybudowany w latach 1957-1959.
Zespół osiedli wybudowanych w latach 1968-1982 w północnej części Nowej Huty, na terenie dawnej wsi, której historia sięga końca XIII wieku. Koncepcję zespołu mieszkalnego o niskiej zabudowie, luźno rozmieszczonej na słonecznym, południowym stoku opracował zespół kierowany przez Witolda Cęckiewicza, a autorką planów urbanistycznych była Maria Czerwińska.
Socrealistyczne osiedle Nowej Huty wybudowane w latach 1954-1956 w trójkącie ulic Orkana i Bulwarowej oraz alei Solidarności. Zabudowane wyższymi budynkami niż starsze, sąsiadujące z nim Osiedle Willowe. Na osiedlu znajduje się 9 charakterystycznych bram zdobionych kolumnami, które prowadzą na wewnętrzne dziedzińce budynków.
Budynek mieszkalny wybudowany w latach 1959-1961 według projektu Bohdana Lisowskiego przy ul. Retoryka. Ze względu na sąsiedztwo dawnego koryta Rudawy został postawiony na palach. Posiada ciekawą, szachownicową frontową elewację z balkonami, ekspresyjnie pomalowaną na żółto-niebiesko.
Postmodernistyczne osiedle zlokalizowane między socrealistyczną zabudową Osiedla Centrum A i Placu Centralnego a Łąkami Nowohuckimi. Powstało w latach 1988-1995 według projektu Romualda Loeglera.
W tym miejscu rozpoczęto wielkie dzieło wznoszenia Nowej Huty, symbolu socjalistycznych przeobrażeń Polski Ludowej – głosi tablica na najstarszym nowohuckim budynku przy ul. Mierzwy 14. Jego budowę rozpoczęto 23 kwietnia 1949 roku. Tuż obok powstał pierwszy rynek Nowej Huty – plac Pocztowy. Osiedle Willowe, od którego rozpoczęto budowę miasta robotników, do 1958 roku nosiło nazwę A-1 Południe.
Kompleks budynków wybudowanych w latach 1964-1978 między ulicami Reymonta i Nawojki na powierzchni ok 16 hektarów. Generalnym projektantem miasteczka był Tomasz Mańkowski, z którym współpracował Przemysław Gawor. Obejmuje ponad 20 obiektów, wśród których poza domami studenckimi (największe to Olimp, Babilon i Akropol) znajduje się kilka klubów, supermarket, sklepy, boiska, korty i basen.
Budynek mieszkalny zaprojektowany przez Antoniego Mazura przy ul. Grottgera 3 (róg z ul. Gzymsików) został ukończony w 1962 roku. Ma osiem pięter oraz parter z pomieszczeniami handlowo-usługowymi. Na elewacji południowej posiada charakterystyczne ażurowe osłony w loggiach, które osłaniają okna kuchenne. Architekt zaprojektował również sąsiedni budynek na ul. Gzymsików, w którym do dzisiaj mieszka.
Pierwszy powojenny modernistyczny budynek w Nowej Hucie, powstały na fali odwilży ideologicznej po śmierci Józefa Stalina, którego projekt autorstwa Janusza i Marty Ingardenów odwoływał się do idei stylu międzynarodowego Le Corbusiera. Wybudowany w latach 1956 – 1959 na osiedlu Szklane Domy, ma 272 mieszkania i jest długi na 260 metrów. Powstał w z betonu komórkowego, na konstrukcji szkieletowej, co umożliwiło architektom zaprojektowanie dużych okien i loggi.
